Ang Ngayon

Kuha ko ang litratong nasa ibaba, nang minsang maglakad-lakad ako sa tabing ilog. Mababaw lang ang aking kaligayahan. Masaya na akong makita ang maliit na punong tumutubo. Kapag ka nakakakita ako ng lumalaking puno naiisip ko ang mommy at nararamdaman ko uli ang "pag-asa" sa buhay. Sabi kasi dati ng mama ko, "kung ang mga ibong lilipad lipad lang at ang mga punong tumutubo lang kung kung saan ay hindi pinapabayaan ng Panginoon, tao pa kayang marunong magsikap at magpursige?" Basta magdasal lang daw palagi.

"There are two ways to live your life.
One is as though nothing is a miracle.
The other is as though everything is a miracle.”

~ Albert Einstein

Hindi palaging masarap ang buhay. Madalas nga, malungkot at masalimoot. Nasa sa atin lang ang pagpili kung magpapatumba tayo ng tuluyan, o' manatiling matatag.

Naaksidente ako kumakailan lang. Nagkapasa-pasa ako at gasgas. Sa lakas ng pagkauntog ng ulo ko, lagpas dalawang araw akong walang malay sa ospital. Nang magising ako, ang unang pumasok sa isip ko ay ang mga mahal ko sa buhay. Paglabas na paglabas ko sa ospital, tinawagan ko agad sina mama pero hindi ko na pinaalam na kamuntik na akong mamatay. Hindi ko gustong pati pa sila lahat doon sa Pilipinas ay mag-alala ng sobra.

Kung tatanungin ang lahat ng taong nakakilala sa akin ng personal, kung ano at paano ako, nasisiguro kong sasabihin nilang positibo akong tao. Pala-tawa kasi ako, mapagbiro at madalas nagbibigay ng mga positibong opinyon tungkol sa mga bagay bagay. Makikita niyo akong palaging nakasmile at tawa. Pero alam niyo ba, na hindi lahat ng tumatawa ay palaging masaya? Minsan may mga pagkakataong tumatawa ka lang, pero sa ilalim ng iyong isipan at puso meron kang dinadalang kalungkutan.

Sinong mag-aakala na sa likod ng boses kong tumatawa at masayang kausap sa telepono ay dumadaloy ang luha ko sa mata? Naisip ko lang kasi na ang kahalagahan ng buhay at tunay ngang hindi natin alam kung ano ang mangyayari bukas o' sa mga susunod pang mga araw. Naisip ko paano kaya kung hindi na ako nagising sa ospital? Paano kung tuluyan akong nawala? Namatay lang akong hindi ko man lang kasama ang mga mahal ko sa buhay. Nawala lang akong hindi man lang sila nasilayan ulit. Ano kayang nangyayari kung nawala ako? Dito ba ako sa U.S ililibing o' iuuwi ako sa Pilipinas na nakakahon? Naku, marami pa....maraming-marami pa.

Kaya umiiyak ako habang kausap ko sila. Pinagpapasa pasa ko ang telepono. Sinadya ko talagang huwag mag instant messenger at mag webcam dahil baka makita pa nila akong nasasaktan, malulungkot lang sila. Nasabi ko lang na naaksidente ako, pero okay na ako. Yun lang. Tama na ang impormasyong iyon para wala nang mag-aalala.

Dahil sa nangyari, nagsulat ako sa notebook ko ng mga mahahalagang bagay. Parang "will". Tapos sabi ko sa kasama ko sa bahay, kung saka sakaling may masamang mangyari sa akin, hanapin ang notebook na iyon sa cabinet ko at lahat ng kakailanganin nilang impormasyon ay naroon.

Kapag nandoon ka na sa puntong konti nalang ang kulang at tuluyan ka nang mamamaalam sa mundo, magiging payak ang pananaw mo sa buhay. Doon mo makikita at malalaman alin at sino ang mas mahalaga sayo kasi iyong ibang mga bagay hindi mo na maiisip.

Paminsan-minsan kapag ako nalang mag-isa. Wala nang kausap, at payapang nagmumuni-muni, binubusog ko nalang ang sarili ko ng masasaya at positibong pananaw, ng pag-asa, ng paniniwalang marami-rami pang milagrong darating ang ipagkakaloob ng Panginoon sa buhay ko. Sinisiguro kong sa bawat araw ay masabi ko ang mga bagay na dapat kung sabihin at ibig kong iparating. Sinisikap kong tapusin ang mga bagay na dapat kong tapusin araw-araw. Sinisikap kong mamuhay sa araw araw na para bang ito na ang aking huli dahil alam kong lahat tayo walang alam ano ang mangyayari bukas. Mahirap. Lalo na malayo ako sa mga mahal ko sa buhay. Tumatawag ako, nag-iiwan ng mensahe, nagt-text. I love you dito, iloveyou doon kahit sa mga friends ko. Dati na naman akong vocal, hindi ako nahihiyang magpahayag ng damdamin pero lalo na ngayon. Kahit medyo may tampo ako sa iba, basta sinasabi ko mahal ko sila.

Gusto kong paniwalaan ang sinabi Albert Einstein. Kung dalawa lang ang pagpipilian, siyempre dun na ako sa mamuhay ng parang milagro araw-araw, para mas may kabuluhan ang buhay at patuloy na may saysay. Magalak na tayo at buhay pa. Ibig sabihin, nandoon pa ang pag-asa. Di ba?